നീയെന്റെ സ്റ്റെനോഗ്രാഫറാകണമായിരുന്നു.
എന്നാൽ,
എല്ലാ ദിവസവും
നിനക്കു തന്നെയുള്ള പ്രണയലേഖനങ്ങൾ
പറഞ്ഞെഴുതിപ്പിക്കാമായിരുന്നു.
പ്രണയമൊഴുകുന്ന കത്തുകൾ
പറഞ്ഞു തരുമ്പോൾ
ഞാൻ നിന്റെ മുഖത്തേയ്ക്കൊന്നു നോക്കുക കൂടിയില്ല.
ചുംബനങ്ങൾ തരാതെ
എന്നെ നീ അവഗണിച്ച സമയങ്ങൾക്കൊക്കെ
ഞാൻ പകരം വീട്ടും.
ചിലപ്പോൾ
നിന്റെ അഡ്ഡ്രസ്സ് മാറ്റിപ്പറഞ്ഞ്.
നിന്നേക്കാൾ സുന്ദരനായ,
മറ്റൊരാൾക്കാണ്
എന്റെ പ്രണയലേഖനങ്ങളത്രയും
എന്ന് നീ കരുതും.
ചിലപ്പോൾ
എനിക്ക് വന്നിട്ടുള്ള
പ്രേമാഭ്യർത്ഥനകൾ
പകർത്തിയെഴുതിപ്പിച്ച്.
നിന്റെ പെണ്ണിനെയാണല്ലോ
അവരെല്ലാം മോഹിക്കുന്നതെന്നോർത്ത്
നീ വിമ്മിഷ്ടപ്പെടും.
ചിലപ്പോഴൊക്കെ
കത്തുകളിലെ എന്റെ പ്രണയം കണ്ട്
നീ കുട്ടികളെപ്പോലെ കരയും.
പക്ഷേ എഴുത്ത് നിർത്താൻ
ഞാനൊരിക്കലും സമ്മതിക്കില്ല.
പിന്നെയും പ്രണയാതുരമായ വരികൾ
അവസാനമില്ലാതെ
ഞാൻ നിന്നെക്കൊണ്ടെഴുതിക്കും.
എന്റെ നെഞ്ചിന്റെ ചൂടിൽ
തലചായ്ക്കാൻ
നീ കൊതിക്കുമ്പോഴൊക്കെ
എഴുത്തിലെ തെറ്റുകൾ
ഞാൻ നിഷ്കരുണം ചൂണ്ടിക്കാണിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കും...
എന്നിട്ടും
രാത്രികളിൽ,
നിന്റെ ഇല്ലായ്മയിൽ
പനിച്ച്,
നിന്റെ തമാശകളെയോർത്ത്
കരഞ്ഞ്,
ഒരു പുഴുവിനെപ്പോലെ ചുരുണ്ട്
ഞാൻ കിടക്കും.
ഒരു കത്തകലെ,
എന്റെ പനിയാലെ പൊള്ളി
നീയും.
ഒരക്ഷരപ്പിശകാലെ
വേദനിച്ച്,
നീയും.
ഒരെഴുത്താലെ വലഞ്ഞ്,
ഒരൊപ്പാലെ
മഷിതീർന്ന്, കടലാസിന്റെ
മണം മറന്ന്,
കയ്യക്ഷരത്തിൽ
കലിപൂണ്ട്,
ഒരു കത്തകലെ,
സ്റ്റെനോഗ്രാഫർ,
നീയും.
